Cliëntervaring

1 op 1 Emotieregulatie trainingen. (Anoniem)

Brainpower.
Vandaag is mijn tweede emotie regulatie les. We concentreren op
ontspanning.
Steeds moet ik in de oefening tegen de stoothandschoenen van trainer Johann afwisselend een linker en rechter directe stoot geven. Op zo'n manier dat ik ontspannen ben in met name mijn rug, schouders en nekspieren. Ik moet door blijven slaan, niet stoppen. Zelf de hardheid en snelheid bepalend. Waar het om gaat is, dat ik mezelf tijdens de oefening steeds kan corrigeren naar de ontspanning. Het gaat steeds beter. Als ik ben warm gedraaid, heeft Johann een mentale test voor me in petto.
Ik krijg de instructie om twintig seconden tegen een stootkussen te boksen in
een vlot tempo. Veertig stoten tel ik. Daarna nog een keer twintig seconden. Vervolgens vraagt Johann hoe lang ik denk dat ik dit kan vol houden. Ik vraag wat een beetje gemiddeld is . Johann geeft aan: twee á drie minuten. Ik ga natuurlijk voor de drie minuten, Ik wil me niet laten kennen. Net als ik wil beginnen, vertelt Johann dat we niet stoppen, maar de tijd verdubbelen naar zes minuten. En dat als ik moe word, of het saai vind, dat ik dit moet negeren. Johann houdt zijn stopwatch er bij, om te kijken hoe ver ik kan komen. De drie minuten haal ik prima. Na vier minuten ga ik het voelen en bij zes minuten klapperen mijn benen. Maar ik heb er lol in en kan door. Ik ga naar de tien minuten; ik kom er steeds meer in en kan harder stoten, wel anderhalf tot twee minuten lang. Ik merk dat als ik mezelf steeds corrigeer naar de ontspanning, dat ik in een ritme kan boksen. Soms ben ik het ritme kwijt en kost het me m'n opperste concentratie om tijdens de oefening mijn ritme weer te vinden. Regelmatig kan ik voluit een minuut slaan, ik voel dit als mijn kans om al mijn woede er uit te slaan. Ik ga er voor en pak het volledig! Steeds als ik -na het voluit gaan- niet meer kan, ga ik terug naar de ontspanning en het ritme gedurende een minuut of drie. En dan ga ik weer vol. Ik gooi al mijn woede erin! Ik merk dat ik door het klapperen van mijn benen heen kom en geniet. Inmiddels staat de stopwatch op éénentwintig minuten. Het geeft me zo'n geweldig trots gevoel; ik overwin door deze oefening mijn angstgedachte dat ik het niet red, dat ik niet meer kan. Ik ging moe heen, maar ik voel wat dit boksen me brengt. Ik voel de levensles die er voor mij in zit: als ik steeds terug kan naar de ontspanning, dan kan ik daarna weer voluit.

Johann geeft aan bij het voluit gaan, dat het ritme niet uit maakt, zolang het
voor mezelf oké is. In mijn hoofd registreer ik het als een levensles. De
ontspanning is cruciaal (levensles), zodra ik die los laat, ga ik boksen vanuit
kracht en ben ik snel leeg (levensles). Steeds zelf terug naar de ontspanning helpt
me om het vol te houden en er plezier in te hebben (levensles).
Ik vraag wat het record is: vijfendertig minuten door één van zijn topboksers,
die moest toen stoppen van Johann. Ik
voel in mezelf verbetenheid naar boven komen: die tijd kan ik verbeteren. Ik
geef aan dat ik door wil, omdat ik in het echte leven soms ook het gevoel heb
dat ik door MOET.
Ik voel zoveel adrenaline in me en kom in het ritme van ongeveer drie minuten
vlot slaan en vervolgens één à anderhalve minuut voluit.

Johann zegt: 'Nog één minuut voluit, dan zit je op dertig
minuten, dan stoppen we'.
Ik ga ervoor en ga voluit. Johann kijkt me aan en zegt; 'Ik heb me vergist, het
is nog één minuut tot dertig.' Ik kijk hem even vertwijfeld aan (mind***), raak
uit mijn ritme, maar geef niet op. Het ritme snel weer oppakkend, ga ik voluit
tot de dertig minuten. Ik geef toe dat in mijn laatste halve minuut mijn slagen
slordig zijn. Maar wel snel en hard, zo diep als mijn woede voelt.

Dertig minuten; tien keer zo lang als gedacht. Wat een
levenslessen! Ik voel me voldaan en dankbaar. Johann zegt dat hij ziet hoe snel ik het oppak
en kan vertalen naar mijn echte leven. Hij geeft ook aan dat hij geschrokken
is, toen ik vertelde dat ik soms het gevoel heb dat ik wel door MOET.

In de auto mijmer ik daar over door. Zelf was ik nu doorgegaan tot de
40 minuten, dat weet ik zeker. Niet zomaar zelf stoppen. Maar Johann greep als
personal coach in. Ook dit vind ik weer een mooie levensles: als personal coach
in mijn eigen leven mag ik ook ingrijpen. Topsporters stoppen ook om gezond te eten en te slapen, zodat ze daarna weer
top kunnen presteren! Mijn functioneren in mijn relatie/gezin, gecombineerd met
een werkend leven, beleef ik soms ook als topsport. Hierin mag ik mezelf
toestemming geven om niet altijd maar door te gaan (ik MOET niks), maar om regelmatig
te ontspannen in de oefening van het leven. Om het zo geestelijk en lichamelijk
ontspannen vol te kunnen houden. Want dan kan ik ook weer er met volle kracht
voor gaan, indien nodig. Boks ouwe.

KIPPENKRACHT
Mijn derde emotie regulatie les. Vandaag is het de bedoeling dat ik vanuit
de ontspanning een nieuwe bokstechniek leer: hoeken.

Ik vind het
verrekte lastig: moet vanuit heupen, hoofd moet niet mee gaan, benen wel.
Elleboog moet op hoofdhoogte komen en slag mag niet verder dan gezicht. Het
kost me veel concentratie om deze oefening te doen. Elke keer zelf die ontspanning
weer opzoeken, vind ik lastig. Ik ga liever voor hard boksen. Maar dat is niet
de oefening en mag dus ook niet. Elke keer focus ik me teveel op het
handstootkussen en beweegt mijn hoofd mee, alsof ik toch om het hoekje van het
kussen wil kijken naar de letters. En elke keer word ik gecorrigeerd. Ik raak
gefrustreerd. Ik doe te veel mijn best, zegt Johann. Terwijl het doel juist is
dat ik de ontspanning zelf bewaar in deze 'stress' situatie. Links sla ik een
stuk minder hard dan rechts. Logisch, want met rechts heb ik meer 'uithaaltijd'.
Johann vertelt dat hij me aan het frustreren is door me dingen te laten doen
die ik niet goed kan, om te kijken wat er gebeurt. Nou, da's wel duidelijk: ik
raak gefrustreerd en ga nog harder mijn best doen in plaats van dat ik me focus
op de ontspanning. Vanuit de ontspanning komt tzt de kracht vanzelf, benadrukt
Johann.
Ik vind dat ik echt kippenkracht heb in mijn linkerhoek. Johann geeft aan dat
de oefening is: ontspannen hoeken. Dat is wat anders dan hard willen hoeken. Hij
geeft aan dat mijn techniek links inmiddels mooier is dan rechts. En dat het
belangrijk is dat ik accepteer dat ik vandaag niet meer kracht heb in links en
die ook niet zal krijgen tijdens deze les. Ik grinnik in mijzelf om de
nuchterheid. Johann benadrukt dat de kracht niet belangrijk is, want het is
namelijk niet het doel van de opdracht. Dat leg ik alleen mezelf erbij op.... Hij
vraagt of ik een beetje een perfectionist ben; moeite met accepteren van
'zwakheden' die feitelijk geen zwakheden zijn....? J

Johann zet me stil bij het feit dat mijn training laat zien dat kracht willen
forceren alleen maar frustratie en verminderde focus oplevert: ik word
slordiger in het hoeken.
Hij dwingt me -door de stoothandschoenen naar beneden te doen- om tussen de
slagen in meer tijd te nemen om te ontspannen. Vervolgens met een krachtige
uitademing vol te slaan. Gereguleerde agressie, noemt hij het. Hard, zonder
interne boosheid. Op deze manier kan ik tussendoor meer en beter de tijd nemen
voor spierontspanning. Ik moet letterlijk even mijn ogen sluiten, om de focus
op de stoothandschoen te doorbreken en stil te staan bij mijn fysieke ontspanning,
voor de volgende hoek. Steeds harder komt dan 'vanzelf', bemoedigt Johann me.
Het klopt. Zo werkt het, ervaar ik.

Het is weer een
leerzame les. Johann daagt me uit de volgende keer te kunnen vertellen hoe ik
dit aankomende week kan herkennen en toepassen in mijn leven. Hoe ik de cirkel in
mijn dagelijkse leven kan doorbreken: steeds terug naar ontspanningen en vandaaruit
weer kracht opbouwen.

Mijn levensles
van vandaag:

-
Accepteer het NU, ontspan, ook als ik ervaar dat
mijn kunnen/krachten op bepaalde terreinen minder zijn.

-
Blijf gefocust op de ontspanning, want DAT is de
oefening! En vertrouw er op dat vanuit de ontspanning de kracht/flow ook weer
toe gaat nemen.

IT'S
ALL IN THE GAME

Vierde emotie regulatie les. Vandaag leer ik de opwaartse
stoottechniek, rechts gaat lekker. Johann creëert een 'stress situatie' door me
zo snel mogelijk te laten slaan, afwisselend directe stoten, hoeken en opstoten.
Doel voor ogen houdend: letten op bokshouding, ontspanning houden en ademhaling.

Het gaat prettig, ik voel mijn kracht boven komen tijdens het boksen.
Steeds opnieuw wijst Johann mij erop om op deze drie dingen letten: bokshouding
(handschoenen beschermend voor gezicht), ontspannen (geen spierspanning) en
ademhaling.

Ik signaleer dat wanneer de snelheid te hoog wordt, dat ik vergeet ik
te ademen. Ik zet mijn adem vast en dat kost energie. 'Shit, dit herken ik ook
'buiten de ring' als ik te gestrest ben', schiet het door min hoofd.

Als Johann met het aangeven van de stoothandschoenen expres te snel
gaat, moet ik me focussen op mijn EIGEN reactie: ALLEEN slaan vanuit
ontspanning, juíste ademhaling, juíste bokshouding, juiste techniek. IK moet bepalen, niet hij, ondanks
zijn gepush.
Het gaat beter. Ik kan beter doorademen, beter ontspannen blijven. Het lukt me
om beter rust te pakken tijdens de oefening waar nodig. Het tempo wordt weer
opgevoerd. Ik voel dat ik harder kan slaan.

Johann benadrukt dat ik het kan benaderen als een spelletje:
ontspannen, ik hoef immers niet te winnen. Tegelijk geeft hij aan dat boksen
wel inspanning is, dus alle kracht geven, vanuit de juiste techniek. Ik heb er
lol in. Johann wijst me regelmatig op mijn bokshouding. Hij daagt me uit harder
te stoten. Voluit, zo hard als ik kan, met name met rechts.
Ik merk in mijzelf dat ik al boksend weer een levensles registreer voor
mijzelf: gepush ervaar ik soms ook in mijn dagelijks leven, alleen ik kan zèlf
bepalen hoe ik reageer. Stimulus-respons. Een ander mag dan pushen, maar ik
bepaal of ik er op in ga of dat ik even pauzeer. Het gaat om mijn houding.
Ik sla hard en gericht, het voelt lekker. Ik denk: Ik ben eigen baas, ik kan
bewust kiezen wanneer en hoe ik wil reageren!

Ik neem als les mee naar huis dat ik het leven meer mag durven
benaderen als dit spel, zowel thuis als op het werk. Door:
1. ondanks gepush altijd eerst voor mezelf te zorgen;
2. flexibel mee te gaan en toch regie te houden;
3. wel in de bokshouding te blijven (= let op mijn bescherming + positieve,
dankbare mindset);
4. te concentreren op ademhaling en op ontspannen lichaams-/levenshouding;

5. te hebben ervaren dat ik sterker ben dan ik denk en dat ik voldoende
gas kan geven, indien nodig;

6. bewust te focussen op wat anders, indien nodig. Is emotieregulatie;

Ik voel me door deze oefening krachtig en prettig. Zo kan ik in mijn
dagelijks leven ook meer ontspannen kracht (leren) geven, vanuit de juiste
techniek en houding. Bewust pro-actief keuzes makend. Doel voor ogen houdend.

BALANS
Mijn laatste boks-sessie. We beginnen met de directe
stoten, met name met links. Ik ga voluit. Rechts gaat hard. Johann bemerkt mijn
hoeveelheid (positieve) energie en bevraagt me op mijn ontspanning. Weer de
ontspanning J, ipv op mijn drive om zo hard en snel te willen
meppen. Ik voel mijn hart bonken. Ik moet zoeken in mijn ademhaling. Doorgaan,
focus. Weer triggert de kippenkracht in links me. En weer zegt Johann dat de
kracht niet belangrijk is. Maar dat het gaat om balans en ontspanning vinden.
Waar voel ik spierspanning? In rechterbovenbeen. De kunst/opdracht is om dan zèlf
vanuit de techniek op zoek te gaan naar de oplossing. Het werkt, mijn been
ontspant, ik draai soepeler vanuit mijn heup; ik kan steeds zuiverder en harder
stoten. En het langer vol houden. Mijn ademhaling is rustiger. Ik heb er
plezier in. Ook met de linkse hoeken moet ik zelf op zoek naar de oplossing om
zuiverder en harder te kunnen slaan. Johann helpt een beetje: meer doorzwaaien
vanuit schouder/heup, minder ver doorslaan met hand. Tijdens de les verzuur ik
een paar keer. 'Gewoon verzuren is prima, daar kun je doorheen. Dat zit tussen
je oren,' zegt Johann. Maar na een uur voluit boksen verzuur ik zo, dat ik
steeds meer ga zwabberen met mijn armen en op mijn benen. Johann geeft aan dat
het belangrijk is om deze vorm van verzuring te herkennen. Want dan moet je
stoppen, omdat ie niet vanzelf over gaat. Is ook in het leven zo. Gewone
verzuringsmomenten (tegenslag/moeheid/stress) in je leven kun je doorheen. Maar
echte verzuring
-lees uitputting-
is belangrijk om te herkennen. Dan is
het tijd om te herstellen en weer op te laden. De kracht van het boksen bij
Mental Progress zit hem voor mij in het fysiek ervaren. In deze sessie: zoek
zelf naar oplossingen waar het niet lekker loopt. Ga niet versnellen, maar zoek
naar de zuiverheid vanuit balans en ontspanning. Focus je op je techniek. Dan
zal je merken dat het beter gaat. Daar word je sterker en krachtiger van. En
kun je het veel langer met plezier vol houden.